تأثیر آب مغناطیسی و پوزولان‌های مختلف بر خواص بتن تازه و سخت شده خودتراکم

بتن خودتراکم، بتنی است که می‌تواند در فضای فشرده بین آرماتورها، بدون جداشدگی دانه‌ها جریان یابد و تنها در اثر وزن خود متراکم گردد. هدف از این مقاله، بررسی خواص مهندسی بتن خودتراکم حاوی آب مغناطیسی با جایگزینی بخشی از سیمان مصرفی با پوزولان‌های میکروسیلیس، متاکائولن، خاکستر پوسته شلتوک برنج و خاکستر بادی در نسبت‌های 10 و 20 درصد وزنی مواد سیمانی می‌باشد. بدین منظور رفتار بتن خودتراکم در حالت تازه توسط آزمایش‌های جریان اسلامپ، زمان جریان 50 سانتی‌متر(T50)، زمان عبور بتن از قیف V، نسبت انسداد در جعبه Lو شاخص پایداری چشمی بررسی شده است. خواص بتن سخت شده خودتراکم با تعیین مقاومت‌های فشاری و کششی(شکافت نمونه استوانه‌ای) در سنین 7 و 28 روز و مشخصه دوام نمونه‌های بتنی با انجام آزمایش درصد جذب آب در سن 28 روز مورد ارزیابی قرار گرفته است. همچنین به منظور تأثیر آب مغناطیسی با شدت میدان 8/0 تسلا در نتایج، نمونه‌هایی با آب معمولی نیز ساخته شده است. نتایج‌ به دست آمده از بتن تازه در آزمایشگاه نشان می‌دهد که آب مغناطیسی و پوزولان‌های مورد استفاده، موجب بهبود شرایط خودتراکمی بتن از لحاظ جریان‌پذیری و ویسکوزیته می‌شوند. بر این اساس، آب مغناطیسی می‌تواند میزان مورد نیاز کاهنده شدید آب برای بتن خودتراکم را با حفظ جریان اسلامپ، تا 45 درصد کاهش دهد. نتایج‌ بتن سخت شده نیز حاکی از بهبود خواص مقاومتی و پایایی بتن خودتراکم حاوی آب مغناطیسی و پوزولان‌های مصرفی می‌باشد. بر این اساس، می‌توان اختلاط حاوی آب مغناطیسی و جایگزینی 20 درصد میکروسیلیس را با افزایش 48 و 35 درصد به ترتیب در مقاومت فشاری و مقاومت کششی و کاهش 55 درصد در میزان جذب آب در سن 28 روزه، به عنوان طرح بهینه انتخاب کرد.